Filosoferen
Tijdens het college ‘de sociologische blik’ van Michiel Bles hadden we het over The McDonaldization of Society. Deze theorie is in het leven geroepen door George Ritzer, waarin hij aangeeft dat er vier speerpunten zijn waaraan je kan herkennen dat dit binnen onze samenleving speelt.
Efficiency: Alles moet zo snel mogelijk gebeuren en zo productief mogelijk. Net zoals bij McDonalds waar je niet lang moet wachten voordat je je burger krijgt. Ook wil de fastfoodketen niet dat je te lang blijft zitten, want dan is er niet genoeg plek voor de nieuwe klanten.
Bereikbaarheid: Alles moet reproduceerbaar zijn en makkelijk te vinden. Oftewel binnen handbereik.
Voorspelbaarheid: Je weet wat je betaald en wat voor service je kan verwachten. Daarom vinden zij ook dat je niet kan klagen.
Controle: Ze hebben doordat ze gezag uitoefenen een monopoly op alles wat er gebeurt binnen hun eigen vestigingen. Het eindproduct hebben ze mede hierdoor meer in de hand, waardoor ze dus geen zorgen hoeven te maken dat ze iets anders doen dan andere vestigingen van McDonalds.
Deze speerpunten deden mij ook denken aan hoe bepaalde overheidsorganen in mijn ogen te werk gaan. Geen aandacht naar de mens en alles binnen je eigen zogeheten “controle” hebben. Of het nu de IND is of de Belastingdienst omtrent de toeslagenaffaire, het zijn allemaal aspecten waarbij ze de mens in de steek hebben gelaten, omdat bestuursorganen een steeds efficiënter, voorspelbaarder, bereikbaarder en meer controleerbaarder land willen creëren.
Onze man in Teheran
Via via wist ik samen met zeven anderen bij een meet and greet aanwezig te zijn van correspondent Thomas Erdbrink. We hadden een halfuur de tijd om alles te vragen waar hij zich mee bezig heeft gehouden en wat hij nu doet.
Het verhaal van Erdbrink is zo fascinerend, omdat hij als net-afgestuurde journalist met 200 dollar naar Iran vertrok en daar zijn thuisland van heeft gemaakt. Aan alles hoor je dat hij heimwee heeft om weer terug te gaan en dat hij er alles aan doet om weer werkzaam te kunnen zijn in Iran.
Ik vroeg aan hem of hij zich een antropoloog noemt, simpelweg vanwege het feit dat hij zo´n lange tijd in Iran heeft doorgebracht en daadwerkelijk de cultuur heeft opgenomen. “In zekere zin wel, maar ik zal nooit gezien worden als een Iraniër, net zoals sommige mensen in Nederland niet als een Nederlander worden beschouwt.”
Daarna vroeg ik heb wat de grootste aannamen over Iran is. “Dat de Iraniërs gezien worden als de regering van het land. Maar ze zijn meer dan dat.” Na de meet and greet ben ik naar de voorstelling geweest, alhoewel het een toneelachtige vorm was van zijn serie, was het zeer interessant.
Leave a Reply