Blog 10 – Mijn zelfreflectie

Terugblikken op mijn leerdoelen.  
Het geven van een samenvatting van de afgelopen periode vind ik lastig, want het klinkt vanzelfsprekend dat ik zoveel heb geleerd, gehoord en gelezen heb en dit klopt ook, maar ik zal proberen om dit zo origineel mogelijk te brengen en uit te leggen waar ik me deze periode mee bezig heb gehouden. Vanaf de eerste week dat Marie, Sanne, Jos, Monique en ik bijeenkwamen in het Spoorpark cafétje, kreeg ik gelijk een gemotiveerd gevoel. Er werd ons verteld dat we ´out of the box´ moesten denken, meteen komt de vraag bij jezelf op: “Hoe doe je dat? en heb ik dat dan nooit eerder gedaan?”. Ik kan over alles twijfelen als geen ander en het spoor -te vaak- bijster zijn. Maar hopelijk is het zichtbaar dat ik vooruitgang heb geboekt. Ik zal in deze terugblik uitleg geven in hoeverre mij dit is gelukt.  

Mijn belangrijkste ontwikkeling in deze afgelopen periode is dat ik bewuster ben gaan nadenken over de wereld. Nimbim laat zien dat je onderwijs niet op dezelfde traditionele manier hoeft te volgen om te kunnen leren. Het afgelopen half jaar heb ik echt bewuster nagedacht over onderwerpen die mij en vele anderen bezighouden. Met Marie en Sanne ging ik een soort tunnel in en we kwamen we er als het ware ook samen uit, dankzij elkaar te helpen dit omdat we elkaar echt hielpen. Wekelijks kwamen we met vragen voor elkaar over wat we gelezen hadden en gingen daarover vervolgens vaak in discussie. Sanne en Marie zijn heel erg eigenzinnig waardoor ik de motivatie kreeg om dit zelf ook te zijn. Het klinkt misschien als een cliché, maar Nimbim is de beste keuze die ik had kunnen maken tijdens mijn opleiding, het is alleen jammer dat ik de keuze niet eerder gemaakt heb.  

Het voornaamste wat ik heb geleerd tijdens Nimbin is luisteren. Voordat ik aan deze nieuwe methode begon had ik altijd het gevoel dat ik mijn eigen inbreng moest leveren om te laten zien dat ik naar iemand luister. Maar soms is het verstandig om te luisteren, alleen maar te luisteren en na te denken over wat iemand zegt, om vervolgens met een doordachter antwoord of met een vervolgvraag te komen. Dit realiseer ik me nu maar al te goed en dat komt echt door iedereen die betrokken was bij Nimbin 4.  

In mijn tweede blog waar ik mijn leerdoelen op stel, kaart ik aan dat ik graag mijn eigen website wilde bouwen, hier ben ik vanaf gestapt, omdat ik zelf het gevoel had dat ik daar nog meer over kan leren. Ik heb met Inge Beekmans van Tech afgesproken om in het nieuwe jaar met haar samen te gaan zitten om erachter te komen wat voor programma’s ik kan gebruiken om mezelf hierin te ontplooien verder te ontwikkelen. Wat ik wel gedaan heb deze periode is mezelf over de streep trekken om hulp te zoeken. Ik ga nu sinds een maand langs bij de schoolpsycholoog Rosé Noël omdat ik naar eigen zeggen mezelf te vaak naar beneden haal door te zeggen dat ik dingen niet kan. Het is voor mij dus ook een interne strijd geweest om mezelf door te zetten dingen te doen en ze doelen te behalen. Ik merk wel dat ik daar vooruitgang aan het boeken ben. Maar dit is dus een reden geweest dat ik gekozen heb voor een crossmediale productie op WordPress in plaats van op een eigen website.    

Competenties aankaarten met betrekking tot mijn productie  
Ik heb voor mijn portfolio de Hokjesman geïnterviewd. Via zijn agent heb ik hem benaderd en dankzij het telefoongesprek kon ik hem overtuigen om met mij in de dialoog aan te gaan. Dit was zonder enige twijfel de meest bekende persoon die ik ooit heb mogen interviewen en mijn opgewondenheid was zeker zichtbaar nadat hij akkoord ging met het interview en ophing. Zijn taak in mijn productie is om uit te leggen waarom wij aannames maken en hij kan dat dit als geen ander toelichten, omdat zijn hele serie over aannames, vooroordelen en clichébeelden gaat.  

Daarnaast heb ik Miranda Boone, professor Criminologie geïnterviewd om met haar te bespreken wat voor aannames er zijn over criminelen en ex-gedetineerde. De mening op straat is dat criminelen te ´soft´ gestraft worden, maar als je de berichtgeving goed volgt dat blijk dit anders te zijn . Mijn doel was om hierachter te komen met behulp van Miranda en naar mijn mening is dit gelukt. Als laatste heb ik gesproken met Leif Stahl, hij is een ex-gedetineerde die zijn leven heeft omgegooid om voor zijn terminale moeder te zorgen. Zijn antwoorden geven een tegenstrijdig beeld van wat er in de media gebeurt, waardoor ik in mijn item een mooie tegenstrijdigheid kan tonen.  

Mijn doelgroep bestaat voornamelijk uit mensen. Waarom? Omdat alle mensen aannames hebben en dat probeer ik juist te vertellen in deze productie. De vraag is hoe gaan we daar mee om en waarom vinden wij als mens het nodig om een ander neer te halen om onszelf op een hoger voetstuk te zetten. Er is een aanname in Nederland dat wij te licht straffen of dat onze gevangenissen net hotels zijn. Ik probeer in mijn item juist een spiegel voor mensen te houden dat cijfers ertoe doen en dat een kwestie van gevoel zeker belangrijk is, maar dat het niet een gegeven is dat als je iets denkt of voelt dat dit per se klopt. De werkelijkheid is anders hier probeer ik mensen vanop de hoogte te brengen.  

On a serious note, mijn primaire doelgroep zijn mensen die openstaan voor diepgaande langere stukken zodat ze optimaal geïnformeerd worden. Een goed voorbeeld daarvoor is de Correspondent, zij trekken een doelgroep aan die niet alleen het snelle nieuws willen lezen. Op een platform als De Correspondent zie ik ook mijn item floreren, omdat het publiek van A tot Z geïnformeerd wil worden over een vraagstuk. De reden dat ik voor dit onderwerp heb gekozen is vanwege de actualiteit van dit onderwerp. Aanleiding was dat Staatssecretaris Sander Dekker van plan is zwaarbeveiligde gevangenissen te openen, terwijl er juist steeds meer gevangenissen verdwenen. Het viel mij ook op dat iedereen waarmee ik het hierover had zei dat criminelen in een hotel terecht komen. Gelijk sprong bij mij de vraag op waarom clichébeelden of aannames bij vele Nederlanders in hun hoofd gegraveerd staan en deze te rechtvaardigen valt.

Voor mijn productie heb ik twee boeken gelezen: ‘Toon W. is hersteld’ en ‘De kracht van een moeder’. Ik heb beide hoofdpersonen uit deze boeken mogen interviewen spreken en gebruiken voor het interview. Hiermee heb ik het perspectief van de stereotyperingen over een crimineel perfect kunnen weerleggen. Ik heb voor het interview met de Hokjesman drie afleveringen eruit geprikt waar ik van mening was dat daar aannames aanwezig waren waar we hele goede gesprekken over zouden kunnen hebben. Verder heb ik bronnen gebruikt als Rutger Bregman die in zijn boek De meeste mensen deugen niet een passage heeft over criminaliteit. 

Ik heb in mijn productie er bewust voor gekozen om mijn eigen gezicht wel in beeld te nemen, want het moet overkomen als een gesprek in plaats van een platonische manier van interviewen. Ik heb ervoor gekozen om een crossmediale productie hiervan te maken, want zo zit er beweging in het item en is het niet alleen statische tekst. In het interview met de Hokjesman zitten ook echte beelden en heb ik juist geprobeerd om hem losser te portretteren dan hoe hij te zien is in zijn eigen serie. Zoals ik al eerder aangaf is het jammer dat het niet gelukt is om een website te bouwen waarop deze productie te zien is, maar hopelijk kan ik dat wel doen voor mijn afstuderen. Daar zal ik dus met Inge in het nieuwe jaar voor moeten gaan zitten. 

Ik ben voor mezelf vernieuwend bezig geweest, want ik heb mezelf in beide fragmenten getoond op een kwetsbare manier. Wat ik wel gedaan heb en wat zeker vernieuwend was is een Zoom interview er interessant laten uitzien. Ik had op dit aspect wel meer mogen doen, want ik heb bewust gekozen om voor dit project niet al te veel gekke nieuwe dingen uitproberen, maar die gekke nieuwe dingen zal ik zeker gaan gebruiken voor mijn afstuderen.  

Over het schrijven van een mijn blogs 
Het schrijven van mijn blogs was een uitdagend proces, om het zacht uit te drukken. De reden daarvoor was omdat ik nog nooit zoiets iets had gedaan. Van tevoren had ik mezelf ingesteld om in mijn blogs duidelijk over te laten komen onder andere met wat er in mijn hoofd rond speelde tijdens de gebeurtenissen die wij als Nimbim groepje mee maakten. Ik probeerden ook altijd de sfeer te visualiseren doormiddel van foto´s, dit deed ik niet alleen voor mijn blog-lezers, maar ook voor mezelf. Doordat ik dit deed werd ik altijd teruggezogen naar het moment waar ik dacht ´hier wil ik de blog over schrijven´. De ruwe gedachtegang van mijn brein is wel duidelijk zichtbaar en is ook wel iets waar ik enige tijd over heb getwijfeld. Vaak dacht ik dat ik mijn tekst meer moest polijsten om beter over te komen dan dat ik daadwerkelijk doe, maar dan zou ik mezelf voor de gek houden.  

Het bezoek aan de Woenselse poort is het aangrijpendste moment van deze gehele periode en het maken van deze blog vond ik dus ook heel speciaal. Ik heb tijdens deze bijeenkomst zoveel verhalen mogen horen en zelf met verschillende mensen in gesprek mogen gaan, dat ik niet zo goed wist wat ik in mijn blog moest neerzetten. Maar dan zou mijn blog niet meer te volgen zijn voor zowel mezelf als mijn assessoren. Dankzij deze dag ben ik voor mijn eigen gevoel een betere journalist geworden, ik had namelijk niks om zelf te brengen en heb alleen geluisterd. Vaak wil ik mijn eigen inbreng in een verhaal fietsen, maar ik was deze dag ervan bewust dat dit averechts zou werken.  

Ik ben tevreden en trots op mijn blogs, maar er zijn zeker ontwikkelingspunten die ik voor het komende jaar zal meenemen. Ik vond het lastig deze periode om meteen aan mijn blog te zitten, wat ervoor zou zorgen, als ik dat wel deed, dat alles wat ik gezien of gehoord had tijdens de bijeenkomsten nog vers in mijn hoofd zou zitten. Eenmaal bezig kreeg ik het besef dat ik vaak wat meer tijd nodig had om alles te verwerken en het lastig vond om tot een punt te komen. Maar gaande weg heb ik een manier gevonden om dat juist wel zo goed mogelijk te doen. Mijn laatste blogs zijn daarom ook zeker een verbetering ten opzichte van de voorgaande en over die stijgende lijn ben ik zeker tevreden. De reden die daarachter zit, is dat ik nu alles wat meer op een rijtje heb staan.

Hoe ik gewerkt heb  

Zoals op de foto is afgebeeld waren mijn blogs vaak ´s avonds geschreven de reden die daarachter zit is omdat ik in de avonduren beter kan concentreren. Ik krijg betere inzichten welke kant ik op wil gaan met mijn blogs. Maar inhoudelijk over de blogs komt het volgende. Ik heb dienstbaar gebruik gemaakt van vergelijkbare sociale gebeurtenissen of ontwikkelingen om mijn verhaal te portretteren. Of het nu slachtoffers waren van de toeslagenaffaire of inwoners uit het Japanse dorp Yabaha ik heb vaak groepen mensen gebruikt om mijn verhaal voor anderen en mezelf inzichtelijk te maken.  

Wat ook niet onopgemerkt zal blijven, zijn de vele linkjes die ik gebruikt heb om voor mijn lezers bepaalde woorden, begrippen of verhalen verder uit te kunnen diepen. Dit heb ik ook terug laten komen in mijn productie, want ik vind het een bruikbaar middel. De Correspondent was het eerste medium waar ik dit ooit zag en ik vond dit echt revolutionair. In een tijd waar nep-nieuws groter is dan ooit zijn wij als journalisten verplicht om alles wat we schrijven te verantwoorden, alleen er is een bepaald maximum wat op een bladzijde past om het nog interessant te houden voor je eigen lezers. Daar slaat de Correspondent soms in zijn eigen producties door, omdat er een overload aan linkjes in een nieuwsbericht aanwezig is , waardoor je vaker een andere tekst leest dan het initiële artikel waarvoor je de bezocht. Daarom ben ik hier zorgvuldig mee omgegaan door niet al te veel linkjes te gebruiken, want dan zou ik precies hetzelfde doen als de Correspondent.