Struinen met Brendan

Check-Sparren-Stap !!!  
Mijn leerdoelen voor de komende periode zijn om andere inzichten te krijgen binnen de journalistiek en het schrijven van verhalen daarvoor. Het probleem waar ik vaak tegenaan loop, is dat ik te omslachtig aan het denken ben hoe ik nu een mooi verhaal kan maken. Soms moet je je daar volledig bloot in geven, maar dat durf ik niet altijd. Dat wil ik deze periode echt vaker gaan doen met mijn werk. Om een voorbeeld te geven, bij veel onderwerpen denk ik vaak, ‘oh dat moet ik niet doen want daar ben ik niet goed in.’ Maar die stem in mijn hoofd wil ik omzetten.  

Het is grappig dat ik het over een stem in mijn hoofd heb, want daar ging het gastcollege creatief schrijven van Nirav Christophe over. “De innerlijke criticus”, zei hij, “zorgt ervoor dat je onzeker wordt terwijl je in een creatieve flow zit of wanneer je bloeit.” Die MegaEgo stem probeert je naar beneden te halen on your high, maar Nirav zei: “probeer hem dan tegen te spreken.” Dit is iets waar ik vanuit mezelf behoorlijk mee aan de slag moet, zodat het mijn verdere werk niet in de weg gaat zitten.   

Wat hopelijk later één van mijn journalistieke werken gaat worden, is het programmeren van websites, dan niet meer van HTML, maar wat meer geavanceerde websites. Na het gesprek met Monique en Jos zal ik ook gaan rondstruinen naar websites, linkjes en mensen die mij misschien inzichten kunnen geven hierover. Het idee is om met Inge van TECH te gaan zitten om te kijken naar betere tools/websites om te gebruiken om mijn merk te laten floreren. Daarnaast wil ik met Mark Hasperhoven praten over bedrijfsjournalistiek en met hem gaan zitten om te kijken of ik misschien een dag mee zou kunnen lopen met een bedrijfsjournalist in een ziekenhuis. Dit zou eventueel, als het bevalt, kunnen dienen voor een vierdejaars stageplek.   

Mijn uiteindelijke doel is om mijn eigen platform te hebben als bedrijfsjournalist waar voornamelijk bedrijven in de medische wereld mij kunnen benaderen om voor het interne team de commutatie uit te voeren. Daarom ook dat ik stage zou willen lopen bij een ziekenhuis om daar te proeven hoe het is om als een persvoorlichter werkzaam te zijn.   

Afgelopen week 
De week begon met een trip in de auto van Jos; we gingen naar De Haverleij. Een stad die gemaakt is voor de mensen, zo omschreef Jos. Zittend achterin met Marie en met Jos en Sanne voorin kwamen we steeds meer te weten van elkaar. Zo weet ik nu dat Jos GroenLinks stemt, Marie stemt PvdA en Sanne stemt op de PvdD. Terwijl we over de ´belangrijke´ zaken in het leven spraken, werd het landschap steeds groener en meer leeg.  

Na veel open velden schoten de Efteling-achtige gebouwen naar boven, terwijl we steeds meer de kleine gemeenschap toenaderden. De woningen zijn geïnspireerd door middeleeuwse kastelen met moderne buitenmuren en strak uitgegraven slotgrachten. Elke buurt had z´n eigen poort om de buurt binnen te treden. 

Nadat we de auto parkeerde, en Sanne opmerkte dat we geen parkeerkosten hoefde te betalen in tegenstelling tot Tilburg, liepen we als ontdekkers rond in de wijk. Het eerste wat mij opviel was dat alle garageboxen in een gevierendeeld (in vier kwartieren) schild was geverfd, in verschillende kleuren. Ik maakte het mijn missie om het zwarte schaap van de wijk te vinden die zich niet aan het protocol heeft gehouden. Al lopend door de wijk vonden we unaniem dat het behoorlijk rustig was; er liep letterlijk niemand over straat! Althans, dat dachten we, maar zodra we de hoek omgingen zagen we twee tieners sleutelen aan een scooter voor hun eigen garagebox. Ik kan Jos nu nog horen zegen: “Wat een opluchting dat dit soort dingen hier ook nog gebeuren.”  

Verder struinend door de wijk trok het mijn aandacht dat iedereen een soort binnenplaats heeft aan de voorkant van zijn deur. Alles was zo netjes en zelfs de vuilnisbakken waren verstopt achter een gezamenlijke garage waar iedereen met een sleutel in kan komen. Vervolgens zagen we de vuilnisman en -vrouw de containers eruit halen en je zag het bedieningsgemak van één zo’n opslagruimte.  

De vraag dook bij ons op: ‘wonen hier alleen maar nette witte mensen?’ Marie en ik waren in eerste instantie sceptisch en dachten dat hier alleen maar “oorspronkelijke” Nederlanders wonen, wat dat ook mag betekenen. We hadden het over percentages, Marie zei dat het 80 procent autochtoon en 20 procent allochtoon zou zijn. Ik zei dat het eerder 95 procent en 5 procent zou zijn. Later stuurde Marie foto’s door hoe De Haverleij geografisch is ingedeeld. Marie had dus gelijk.  

Ps. er was één iemand met een ander gekleurde garagebox, ik had graag willen aanbellen, maar daar hadden we geen tijd meer voor. 

Laura H. 

Met mijn vaccinatie vers ingespoten en daardoor fragiele spieren ging ik naar Amsterdam met de trein. Met een verdwaalde blik ging ik de voorstelling van Laura H. bijwonen. Een meisje dat samen met haar echtgenoot Ibrahim en twee kinderen naar Syrië is vertrokken om zich aan te sluiten bij het islamitische kalifaat IS. Het verhaal is gebaseerd op het boek van Thomas Rueb, waar veel controversie over was. Monique had van te voren ons literatuur meegegeven en daarin kon je al begrijpen dat dit verhaal gaten had die niet zijn opgevuld.  

Laura werd ook omschreven als een slachtoffer in de vele praatprogramma´s en ook tijdens het toneelstuk, terwijl zij dondersgoed moest weten wat er zich speelde in Syrië. In het artikel van De Groene Amsterdammer wordt dit ook duidelijk weergegeven. Aan het einde gaf de voorstelling mij meer vragen dan antwoorden. Ik had een vreemd gevoel, alsof er iets niet klopte. Waar waren haar ouders? Waarom heeft ze haar kinderen niet beschermd? Hoe is het zo toevallig dat haar echtgenoot opgeblazen werd in een mijnenveld terwijl ze op de vlucht waren? Hoe is zij ongedeerd gebleven en de kinderen ook? Zoveel vragen wat de nauwkeurigheid van het verhaal geen goeds doet. 

In de voorstelling zelf begon ik ook steeds mezelf meer af te vragen of ik mijn vrienden die moslim naar de show zou meenemen. Het geloof werd geridiculiseerd in mijn ogen en zorgde voor ergernis bij mij. Iets wat ik eigenlijk wel kon waarderen, want ik had dat nog nooit meegemaakt dat een voorstelling dat bij mij teweeg kon brengen.