TBS kliniek De Woenselse Poort
Het bezoek aan de psychiatrische instelling in Woensel (vlakbij Eindhoven) was een van de meest bijzondere evenementen die ik ooit heb mogen bijwonen. Tijdens deze bijeenkomst waren er verschillende mensen die vertelden over hun ervaringen.
Het is in de ochtend en er hangt een mistbui boven het terrein van De Woenselse Poort. Eenmaal aangekomen bij de ingang is de gang gevuld met mensen. Sommige in een spijkerbroek met t-shirt, andere in volledige pakken. Later bleek dat velen van hen een mengelmoes waren van deskundigen binnen de psychiatrie, ouders/familie/vrienden van tbs’ers, voormalige cliënten en hulpverleners.
Een van de hulpverleners is Toon Walravens, een beleidsadviseur bij kliniek De Woenselse Poort. Bij uitstrek een van de meest bijzondere mensen die ik ooit heb ontmoet. Toon klinkt als iemand die ooit een PhD heeft afgerond als psycholoog, maar als je de drie puntjes op zijn hand getatoeëerd ziet, word je meteen herinnerend dat hij een ander leven heeft geleid.
We werden allemaal opgedeeld in werkgroepen van vijf en ik zat in dezelfde werkgroep als Toon. De vijf mensen aan tafel hadden allemaal een verschillende functie binnen de psychiatrie, waardoor het gesprek niet alleen over één onderwerp of soort persoon ging. Van tevoren was ik bang om te zeggen dat ik een journalist ben, omdat sommige mensen daar argwanend op kunnen reageren. Maar ik voelde wel de urgentie om daar eerlijk over te zijn en ik dacht dat ik misschien de aannamen die mensen over journalisten hebben een ander perspectief kon bieden. Vrijwel direct in het gesprek merkte ik dat zij dat ook wilde doen, voornamelijk de mensen die voormalig criminelen waren. Aan hen merkte je echt dat zij zich compleet bloot wilden stellen, zodat de rest aan tafel begreep, waarom ze de keuzes hebben gemaakt die ze in verschrikkelijke situaties heeft gebracht.
Een van de aanwezige die dat ook deed, was Leif Stahl. Een voormalig crimineel uit Antwerpen die het circuit uitstapte om twintig jaar lang mantelzorger te worden van zijn terminale moeder. “Het idee was om een paar jaar voor mijn moeder te zorgen, maar die paar jaren werden al snel twee decennia. Ik ben ervan overtuigd dat ze zichzelf in leven hield om ervoor te zorgen dat ik nooit meer terug zou vallen in mijn oude leven.” Het enige wat Leif tijdens deze ontmoeting wilde bereiken, was begrepen worden door anderen en zijn verhaal kunnen doen. “De liefde voor en van een ander veranderde mij.” Na het overlijden van zijn moeder vindt Leif het lastig om een nieuwe roeping te vinden. Aan tafel merk je aan alles dat hij het nog niet zeker weet.
“Ik heb een zoontje, dus terug de criminaliteit ingaan is voor mij geen optie. Maar omdat ik mantelzorger ben geweest van mijn moeder betekent dat nog niet dat ik dat ook voor een ander wil doen. Ik wil werken als hulpverlener, alleen ben ik nog zoekende in wat voor richting.” Ik kon aan zijn aarzeling merken dat hij nog echt zijn roeping moest vinden. Uit de criminaliteit stappen is een, maar vervolgens een ´´normaal´´ leven leiden als ieder ander is een tweede.
Op sommige momenten dacht ik dat de mensen aan tafel te soft waren, maar daarna werd dat gevoel meteen vervangen met een stem in mijn hoofd die zei: ‘deze mensen zijn openhartig.’ Ik leerde tijdens deze bijeenkomst meer dan ik ooit had verwacht. Deze hele sessie ging om het raken van mensen en een aantal verhalen tijdens deze bijeenkomst hebben mij zeker geraakt. Dit was by far een van de beste dingen die ik ooit heb gedaan; mijn hele brein werd op de proef gesteld.
Leave a Reply