Struinen met Brendan

Storm in het brain 
Voor mij is een stad groot, bereikbaar, chaotisch, vrijdenkend en een wieg voor nieuwe ontwikkelingen binnen een bepaalde omgeving.   

Maar dat werd mij allemaal te vaag, dus begon ik vrienden, huisgenoten en familieleden te ondervragen wat een stad voor hen is. Mijn sociale kringen zijn ontwikkeld in de politieke metropool van Nederland. Hier woont iedereen en niemand in mijn belevenis, daarom ook dat mijn vrienden uit Den Haag er geen vinger op konden leggen, wat Den Haag nou Den Haag maakt. Volgens Haseeb, een van mijn beste vrienden, uit de hofstad Surinaams, Chinees, Turks, Marokkaans, Antilliaans, Iers, Nederlands enzovoorts. In zekere zin probeerde hij aan te duiden dat de stad voornamelijk op basis van cultuur en demografie een mingelmoes is van de samenleving. Dit antwoord vond ik te oppervlakkig om dieper op in te gaan, want dat is algemeen bekend. Ik moest naar mijn gevoel dieper gaan. Een gevoel opwekken, niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen.  

Toen kwam de donderdag en ik wilde wat frisse lucht. Het boek The Tyranny of Merit lag klaar om gelezen te worden en ik bedacht me: ‘waarom ga ik niet lekker in het park zitten met een boek? Ja dat gaan we doen!’ 

In het stadspark Oude Dijk, zie en hoor je van alles in de meest relaxte manier, maar de perfecte locatie voor een sociaal-maatschappelijke bundel die de ongelijkheid in onze samenleving aankaart. Tegen een boom aanzittend, met kapoentjes op de bladzijdes en mieren in m´n bilnaad, zat ik content in de rust die een stadspark kan bieden.   

Na het innemen van verschillende houdingen was ik lekker op weg, terwijl ik normaal gesproken snel ben afgeleid. Hier en daar wat spelende kinderen en koppeltjes die lekker met z´n tweeën aan het wandelen zijn om half twee ’s middags, kon ik het lezen van mijn boek toch voortzetten. Toch (en dit heb ik wel vaker als ik een boek in een publieke ruimte zit te lezen) komt er altijd wel iemand voorbijgelopen om te zeggen: “zit je lekker te lezen?”   
waarop ik alleen ‘ja’ met een bijna plaatsvervangende schaamte kan antwoorden. Een paar bladzijdes verder en ik zie een vrouw fietsend aankomen op een trager tempo dan een slecht gebeende bejaarde. Ze draagt Crocs, gecombineerd met witte sokken, en ze zet haar fiets nonchalant tegen een van de vele bankjes aan. Precies in mijn zicht. Vervolgens gaat ze zitten en met veel gekuch draait ze een sjekkie. Op het moment zat ik zo lekker in mijn boek dat ik er niet van afgeleid werd, maar het wel allemaal meekreeg. Dit zetten me aan het denken: ‘Is dit wat een stad is of maakt?’ De stilte met achtergrondgeluiden. Terwijl dat in mijn hoofd rondspookte, hoorde ik in de verte de auto´s voorbijrijden. Eerst viel het niet op, omdat ik er geen aandacht aan had besteed.   

Of het nu spellende kinderen zijn, insecten in en op alle kledingstukken of een kettingrokende Crocs dragende vrouw: je vindt nergens zoveel rust als in een stadspark.   

Aanvullend op de rest van de week:   
Q: Hoe zou een journalistieke ruimte eruit moeten zien als je het zou moeten baseren op een ruimte zoals die van Doloris Meta Maze.   

A: Ik zou een ruimte creëren op school waarin je het verschil laat zien tussen verschillende schrijvende media. Hoe elk medium anders over een onderwerp schrijft en wellicht een ander gevoel bij je opwekt over een specifiek onderwerp.   

Q: Kies iets uit de expositie uit het De Pont museum en zet daarbij een passelijk nummer onder. Geef ook aan welke expositie zou kunnen werken in de journalistiek.  

A: Om vraag twee te beantwoorden bezocht ik een expositie van een Ierse kunstenaar die probeerde de moeilijkheden in de maatschappij te symboliseren door beelden uit een achterbuurt tentoon te stellen. Ik vond dit zo indrukwekkend en dacht bij mezelf: ‘hoe vet is het dat hij door zo’n klein canvas van een wijk zo´n groot verhaal kan vertellen.’ 

Op vraag één zou ik de Goldenfinger Theme Song uit James Bond gebruiken. Goldfinger Theme Song – James Bond en het filmpje zit in de bijlage. Je ziet in het filmpje mijnwerkers opzoek gaan naar de grondstof waar de chips van mobiele telefoons van worden gemaakt. Het “nieuwe goud”, zoals het ook wel wordt genoemd.